Hey hallo!

Vorige keer was ik gebleven in Hanoi.

Kirsten kwam langs en die heeft maar 1 week, deze week dus meer snelheid en een hoger activiteiten niveau. Ik wilde Kirsten ophalen op het vliegveld en dacht slim te zijn door een motortaxi te regelen. De volgende dag regende het echter pijpenstelen. De driver stond echter netjes op tijd voor het hotel. Hij begreep dat dit niet de ideale omstandigheid is en ik heb hem 2 euro gegeven. (dit blijkt een dagloon te zijn dus waarschijnlijk heeft ie lekker thuis een borrel gepakt) vervolgens iets te laat Kirsten opgepikt van het vliegveld. In Hanoi zijn bijna geen verkeerslichten en ook rechts heeft geen voorrang. Het enige wat je als weggebruiker moet doen is (ook voetgangers dus) langzaam in een gelijke tred je route volgen. Alle scooters hebben dan de tijd om te anticiperen. Het is net water ;) na het droppen van de tassen (zij had meer bij zich voor 1 week dan ik voor 6 maanden) door de stad gewandeld en de trip naar Ha Long Bay geboekt. 'S avonds voor het eerst in twee maanden mijn lange broek en overhemd aangetrokken om op stand te gaan eten. De snelste route dus met zijn tween bij een motor achterop. Hij vroeg eerst 4 euro, toen ik nee zei was het zonder blikken of blozen ineens nog de helft, blijft apart.. bij Wild Lotus hadden we 2 persoonlijke bedienden die zorgden voor een heerlijke fles witte wijn, 6 gangen en een airco die precies naar wens van Kirsten was. Echt top en aan het einde was de prijs alsof we bij loetje hadden gegeten, 50 punten!

Ha Long Bay is 1 van de hoogtepunten van mijn trip. Deze limestones in de zee zijn onderdeel van UNESCO en we hebben op een mooie houten boot met eigen hut optimaal kunnen genieten van de uitzichten. De groep bestond uit 14 personen waarvan ik er 5 later ook weer tegen kwam in Hoi An. Naast relaxen zijn Kirsten en ik ook door onze angstbarriere gebroken door van de 12 meter hoge upperdeck in het water te springen. Aan de andere kant hebben Drie chineze dames hun angsbarriere dankzij ons bereikt. Na genoeg biertjes hadden we het plan deel te nemen aan hun karaoke sessie. Nadat ik ' november rain' had voorgedragen waren ze allemaal vertrokken. Hebben ze ' hit the road jack' van Kirsten gemist!

Na nog een nachtje Hanoi vertrokken naar Ninh Binh. Op een chaotisch groot en druk busstation in een busje gestapt die ons binnen enkele uren door fantastisch mooie rijstvelden (het is oogsttijd dus de vrouwen waren erg druk) afzette in Ninh Binh. Het regende dus veel Touts kwamen op ons af om ons naar hun hotel in te lokken. Gelukkig had ik de lonely planet (toch wel erg handig, tnx Paula :). En wat schetste onze verbazing, drie verschillende figuren proberen ons te strikken voor het mini queen hostel, nr 1 in de lonely planet. Maar wel allemaal op een verschillend adres. Sneaky bastards kopieren alles, zelfs de naam van het hotel. Uiteraard zijn Kirsten en ik daar niet ingetrapt :) In het hotel aangekomen zijn we snel achterop een motor gestapt en richting Tam Coc gegaan. Dat zijn grote bergrotsen in de rijsvelden. Hier werden we door een tweetal dames 2 uur rivier op en neerwaarts gepeddeld. Echt gaaf en om ze bedanken heb ik een shirtje met vlag van (noord vietnam) gekocht voor 1.80e.

Omdat Kirsten maar een week heeft de volgende dag aan de straat gestaan voor een volgende bus. Wel een goed systeem. De drivers en busjongens delen in de winst, als je ergens langs de kant van de weg staat roept de busjongen of je mee wilt en stopt. Uiteraard betaalden wij iedere keer iets meer dan de locals, echter zaten we wel luxe. De medepassagiers zijn allemaal erg vriendelijk en we zijn regelmatig op de foto gezet. We zijn afgezet bij het strand van Vinh. Het bloemendaal van Vietnam alleen dan zonder tattoos of gouden kettingen. Dit werd gecompenseerd door badpakken en platte billen. Omdat we de enige blanken waren oefenden alle kinderen hun engelse repertoire op ons (hello, bye , go) Aan het strand moet je natuurlijk vis eten, en dat is gelukt. Iedereen is erg vroeg op hier, zodoende stond de schoonmaakploeg al om 6.30 uur aan de deur te kloppen om te mogen schoonmaken. Kirsten zat in een soort van jetlag waardoor we er maar uit zijn gegaan om de 9 uur durende trip te maken naar Hue. Ook hier in een bus gestapt waar dit keer voor de verandering een stuk meer mensen dan stoelen meereden. De bus is onderweg 2 keer aangehouden door politie. Waar ze op controleren weet ik niet, op het aantal boventallige passagiers iig niet :) We hadden nog niet ontbeten en na 2 uur stopten we bij een eettent. Nog voordat ik een hap op had van de noodle soup met beef kreeg ik van de buurman een shotje aangeboden. Toen ik de fles zag begon mijn maag al te draaien. Echter dit proosten is heel belangrijk in de vietnameze cultuur (ik had daarna eigenlijk ook terug moeten proosten). Ik heb het shotje huisgemaakte rijstewijn (warme wodka) op de nuchtere maag weggewerkt, met een (eruit geperste) glimlach richting mijn tandloze nieuwe vriend.

In Hue hebben we onszelf verwend omdat het de laatste 2 vakantiedagen van Kirsten waren. We checkten in bij het Heritage Hotel met luxe kamers (a la het kurhause) en een zwembad op het dak. Lekker relaxen voordat we de stad zijn verkennen. Hue is een grensstad tussen noord en zuid en heeft een belangrijke rol gespeeld aan het begin van de oorlog tussen noord en zuid. Veel mensen zijn hier vermoord door de communisten en later door de Amerikanen (het maakte ze niet uit hoe, als ze de stad maar in namen. Ook de vader van onze gids sneuvelde (zo heet dat dan) toen hij 1 was. Deze gids had wel een hele vernuftige manier van klanten werven. Hij spreekt je aan. Vraagt daarna waar je vandaan komt en zegt vervolgens wat Nederlandse zinnen. Je bent verrast en dan heeft hij ook nog een boek vol aanbevelingen van Nederlanders. Toen het uiteindelijk maar 6 euro kostte voor een uur door de oude stad, waren wij om. En het was het waard. Savonds heerlijk samen gegeten en tot laat gedanst in brown eye bar.

De volgende dag na een erg leuke en gezellige week Kirsten naar het vliegveld gebracht van waar zij business class naar Hanoi terug zou vliegen. Dan naar Hong Kong om vervolgens de volgende ochtend in Nederland aan te komen. Zelf ben ik de dag erna met de trein tussen 8 locals naar Danang gereden. Het landschap was verbluffend met aan de ene kant bergen en de andere kant eindeloze witte stranden. Hue is een stad groter dan Amsterdam (kun je nagaan hoeveel groter dan Amersfoort of Nijkerk ;) en heeft naast alle westerse faciliteiten een groot strand waar alle locals zondag na 16uur naar toe gaan op de scooter. Echt bizar zoveel, het leek wel een avondvierdaagse met scooter. Met een easyrider de volgende dag het land in gegaan waar hij indrukwekkende oorlogsmonumenten toonde (nu in Zuid merkte ik een heel andere opstelling tov deze oorlog. Mede door het boek ' girl in the picture' krijg ik een overzicht van de perspectieven. Al begrijp ik de oorlog nog steeds niet helemaal.) daarna zijn we binnen gelopen bij oa een pinda olie fabriek, een weverij, een ceramiet bakkerij en een rijstewafel farm. Een aantal van deze beroepen staan hoog in de rij van de maandagochtend gedachte: 'Waarom werk ik hier, oh ja, mijn werk is minder erg, ik ben blij dat dit ... mijn werk niet is voor 14 uur per dag.... De ruines van UNESCO My Son (Chinese Tempel) bezocht en de marble mountain beklommen. In het stad Hoi An waar enkele eeuwen geleden al Nederlanders kwamen heb ik slippers op maat laten maken. Hopelijk gaan deze wat langer mee. Wat een dag met weer heel veel nieuwe indrukken. Aan de overkant van mijn hotel draaien ze lekkere house muziek. Ga daar zitten en bestel een biertje. Dat verkopen ze niet in deze coffeeshop!:). Dan maar een koffie. Krijg ik een lauw donker goedje met een glas water ernaast. Een plaatselijke ' lekkernij' Het heeft me 45 minuten gekost om dit minieme drankje weg te krijgen. Snel betaald en richting mijn kamer :)

Met Gabor een oude ABN AMRO collega van mij afgesproken in Saigon (zo noemen de Zuid Vietnamezen het nog steeds). Hij is 10 jaar geleden op zijn 21ste getrouwd met Sui die Vietnamees van afkomst is. Hij is nu directeur van de Vietnamese Heus vestigingen (veevoer) en heeft daar na de start 2.5 jaar geleden vanaf de grond een mooi bedrijf opgebouwd. Heel veel bewondering daarvoor! Na de constatering dat hij weer langer leek dan laatste keer, (hij is volgens mij 2.10 meter en staat in de national geographic met Sui die als Vietnamees het kleinste volk ter wereld is). Zijn chauffeur heeft ons bij de Chu Chi tunnels gebracht waar de noord vietnamezen een tunnelstelsel gebruikten van wel 200 km lang dat tot 30km van Saigon kwam (einde van de Ho Chi Minh trial). Erg hinderlijk voor de Zuid Vietnamezen en plaats van veel gevechten (de serie Tour of Duty gaat over dit stuk, al is die opgenomen in California). Ik ben door een aantal tunnels gelopen en deze komt heel hoog binnen in de banen die je nooit wilt. Wonen en slapen onder de grond, koud nat en met het continue gevaar dat de vijanden vinden en worden uitgerookt (door vergif wel te verstaan) of verbrand door napalm. Daarna naar Gabor zijn huis gereden. We passeerden hierbij zogenaamde industrial zones. Dit zijn gigantische gebieden speciaal voor investeerder aangelegd met alle faciliteiten zoals brede (8 baans!) wegen en water en stroom. Lijkt een beetje op sim city met nog heel wat lege vlakken. Maar alles wat er staat is piekgaaf. Bij Gabor thuis kreeg ik een eigen kamer en maakte ik kennis met de andere familie leden. Het is erg gezellig en een komen en gaan van familie en vrienden. Iedereen is welkom. Nu waren de twee jongere zusjes van Sui, twee broertjes, een tante en oom en wij dan in huis. Sui had speciaal kip en beef gemaakt waar ik aan begon met stokjes, toen een vork gevraagd en uiteindelijk bourgondisch met de handen ben geindigd. Daarna met zijn allen naar de karaoke bar om (vietnamese liedjes) te zingen. Ik heb 90ties hit ' pump up the base' geprobeerd.. Echt super leuk om zo met Vietnamezen en hun gewoonten kennis te maken. Gabor en ik hebben savonds thuis na nog wat biertjes de tour de lampen uit gedaan.

Woensdag heb ik een rondleiding door de fabriek gekregen (waar iedereen raar stond te kijken toen ik vertelde dat ik een half jaar vrij had) hier werken ze het liefst 72uur per week om zodoende binnen een aantal jaar een eigen business te starten, of om de familie te onderhouden (gemiddelde inkomen is 150 eur). De namen van het personeel waren moeilijk te onthouden. Behalve die van het management. Later bleek dat Gabor deze collega's een westerse naam heeft gegeven omdat het anders te ingewikkeld werd voor de Hollandse collegas :) Smiddags naar een groot pretpark gegaan waar we weer even als jonge mensen in de rollercoaster stappen konden. Om de dagen compleet te maken zijn we savonds met de hele familie uiteten geweest en werd ik (wederom) door Gabor en Sui getrakteerd op allerlei lekkers. Donderdag heeft de chauffeur (ik begon er bijna aan te wennen) naar Saigon gebracht waar ik smiddags door Son (het zusje van Sui) ben rondgeleid.

Zo een heel verhaal, en dan heb ik nog moeten schrappen. Ik zal de site open laten, als je dan geen zin meer hebt om verder te lezen dan kun je later terug komen. Vietnam is een prachtig land met alles en voor ieder wat wils. Wat mijn betreft de beste bestemming van de afgelopen tijd, en daar hebben Kirsten en Gabor ook zeker een belangrijke bijdrage aan geleverd.

Volgende keer Maleisie en Singapore.

Kus

PS, in het kader, wie het weet mag het zeggen:

' Waarom dragen Vietnameze dames een mondkapje?'

A - Ze stinken uit hun mond

B - tegen de smog en pollution

C - Ze willen niet bruin worden want dat is achterlijk

D - Eigen soort burka

E - Andere reden